بسم الله الرحمن الرحیم

سلام
سلام وعرض ادب واحترام خدمت همه دوستان وبزرگوارانی که باو جود دیر نوشتن هام همچنان با صبوری  این وبلاگ و مرهون نگاه های زیباشون میکنند
 بزرگان میگویند نوشتن همواره از عللی برخورداره ولی به ذهنم میرسه  ننوشتن هم میتونه از موجباتی برخوردار باشد

چون که به نظر میاد گاهی نوشتن میتونه  بار سنگین افکار رو اندکی  کاهش بده و و سنگینی ناشی از تالمات روحی و فشار برذهن رو سبکتر کنه  ولی گاهی هم میتونه  نیشتری بر زخمهای روح آدمی باشه که به جای فراموشی درد انگار درد رو در وجود آدم حک میکنه  و التیامشو  گاهی به تاخیر می اندازد
شاید   دنبال کردن اطلاعات واخبارسیاسی روز نوشتن وتحلیل فضای سیاسی از جنس نوشتنه های درد آور باشد البته به یقین نه برای همه دست اندرکاران سیاست که با نانش زندگی میکنند!!
 اما هستند اقلیتی که  نمی توانند با با جنس سیاست امروز زمانه ساز گار بشوند  و به قولی "تا اسم مذاکره میاد می لرزند و میترستند" چون متاسفانه دردش را باهمه وجود حس میکنند ! اینها که امل هم لقب گرفتند نتوانسته اند افکار  بلند پایگان اندیشه سیاسی غرب را  درک و فکر خود را مدرن کنند یا خود را با آن تطبیق دهند چون مفهوم جامعه مدنی به تعریف آنها را نمی فهمند لذا باید در "جهنم" برای خود جای گرمی  بیابند
دوسی میگفت از بس میلرزم نوشتنم نمیاد انگار منم به دردش مبتلا شدم !

خدا به همه ما شفای عاجل عنایت فرماید......!!!