عبدالکریم سروش یا به عبارتی  حسین خان دباغ دیر زمانیست پوست انداخته ، نفس خودرا به شیطان باخته و تئوری انکار حقایق دین ساخته و از  نمد پلورالیزم کلاهی برای خود بافته وچندی است خزعبلات بر زبان رانده و دریاوه گویی ازامثال خود پیش تاخته  درواقع پس ار کسادی بازار سبزی و با تنگ شدن قافیه  سکولاریسم به جفنگ روی آورده وبا هجو نامه نویسی درایت نداشته خودرا ثابت  کرده 

وی به جهالت معنای تازه بخشیده و دکترین بسط آنرا پی ریخته و جهالت راهم از جهل خویش خجل کرده و حدیث شریف معصوم (ع)را که که فرمود گاهی دربرخی علم زیاد موجبات جهالت وغفلت راپدید می آورد مصداق وعینیت بخشید
  علامه کج فهمی سروش که استاد بزرگش شیطان، زیور طبعش را به ژاژخواهی آراسته تا به شهرتش رساند به وی آموخته تاچگونه با تازاندن  قلم سیاه ابلیس برقرطاس نفس خویش همه پلیدیهای درون را آشکار نموده و روی  کسروی ها وسلمان رشدی های عالم را سفید کند
سروش از برسیسای عابد هم پیش افتاده تا توحید معبود و نبوت پیامبرص را با فهم ناقص خود از وحی به شرک آمیخته  و مرقومه  حقوق بشر بچه ابلیسان عالم را برسر نیزه فقر فهم خویش زده تا با بشری خواندن کلام وحی کتاب خدا را نیز  به محاجه طلبد !!
هتاکی هنر جدید واضع قبض وبسط شریعت شده و هزل نویسی را به عنوان پیشه جدید برگزیده و در پوستین خلق افتاده تا درظاهر میش ، گرگ صفتانه سلامت خرد  خلایق بدرد
وی که در دامان شیطان بزرگ لمیده وآزادی لمپنیسم را نشخوار میکند با قطار کردن واژگان آهنگین ، در خیال  خود را  بر مسند مولوی ، سعدی  و حافظ  پنداشته و  ناصح خلق  شده  وآنان را به دموکراسی  خوانده شده صاحبانش   فرا می خواند غافل از آنکه  مخاطبان موءمنش  زنجیرهای انقیاد اربابانش را با خون بیش از سیصد هزارشهید در سی و چهارسال گذشته گسستند